Καθημερινά προβλήματα...

Υπάρχουν κάποια προβλήματα που αντιμετωπίζετε με τα παιδιά κι έχουν γίνει καθημερινή συνήθεια; Για παράδειγμα:
-Κλείσε την τηλεόραση και κάθησε να διαβάσεις!
-Τώωωωωωρα.........
-Τι σου είπα; Ακόμα στην τηλεόραση είσαι; Άντε παιδί μου!

-Φάε το φαγητό σου.
-Ναι θα το φάω... μετά!
-Έχει περάσει 1 ώρα, αμάν με αυτό το φαγητό κάθε φορά! Έλα τρώγε.. Έχουμε και διάβασμα!

-Ώρα για ύπνο! Βούρτσισε δόντια και στο κρεβάτι.
-Βαριέμαι να πλένω δόντια, αύριο.. Θα δω λίγο τηλεόραση και θα κοιμηθώ σε λίγο.
-Έχει πάει 11. Έπρεπε να κοιμάσαι. 

Τα παραπάνω αντιπροσωπεύουν μερικά από τα καθημερινά φαινόμενα που απασχολούν τους γονείς γιατί γίνονται η αιτία να συγκρούονται με τα παιδιά. Με ποιον τρόπο μπορούν οι γονείς να διαχειριστούν τέτοιου τύπου δυσκολίες;
Αρχικά, θα επαναφέρω το θέμα ΟΡΙΑ. Είναι ένας παράγοντας τόσο σημαντικός στη σχέση γονών - παιδιών.... καθοριστικός θα έλεγα. Η σταθερή συμπεριφορά και τα όρια που έχουν οι γονείς σε κάθε οικογένεια είναι αυτά με τα οποία θα μπορέσουν να διαχειριστούν τα προβληματάκια και να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες.
Τα παιδιά χρειάζονται ένα σταθερό πλαίσιο όπου γνωρίζουν ποια θα είναι η συμπεριφορά των γονιών όταν τα όρια ξεπεραστούν, καθώς επίσης είναι σημαντικό να ξέρουν το πως οι γονείς επιλέγουν τα ωράρια, τις συμπεριφορές κ.λ.π.
Για παράδειγμα, μια σταθερή συμπεριφορά είναι η ώρα του φαγητού. Όταν γυρίζει το παιδί από το σχολείο είναι καλό να υπάρχει ένα πρόγραμμα τύπου: πλένω τα χέρια μου, κάθομαι στο τραπέζι και τρώω, αφήνω το πιάτο μου στο νεροχύτη/ πλυντήριο και έχω ελεύθερο χρόνο για 15 λεπτά. Όμως αυτή τη συνήθεια θα πρέπει αφενός να την εξηγήσετε στα παιδιά και να την τηρείτε, εκτός από σπάνιες περιπτώσεις που κάποιες συνθήκες ανατρέπουν το πρόγραμμα. Έτσι, ακόμα κι αν το παιδί θέλει να φάει μπροστά από την τηλεόραση, η δική σας αντίδραση θα πρέπει να είναι σταθερή και συμβατή με τα όρια και τους κανόνες που έχετε θέσει.
Το ίδιο μπορεί να συμβεί και με το ωράριο του ύπνου, τις ώρες για τηλεόραση, το χρόνο διαβάσματος και διαλειμμάτων, την ετοιμασία της τσάντας για την επόμενη μέρα (που είναι αποκλειστική ευθύνη των παιδιών, κι όχι των γονέων), κ.λ.π.
Διαχωρείστε μερικές συνήθειες που θεωρείτε σημαντικές, μιλήστε στα παιδιά σας γι'αυτές και βάλ'τε ένα πρόγραμμα. Εφαρμόστε όμως μια σταθερή συμπεριφορά απέναντι στο πρόγραμμα, ώστε μετά από λίγο καιρό τα παιδιά να το ακολουθούν.


Φάνια Βιλλιώτη, ψυχολόγος