Μανούλα σ'αγαπώ! Χρόνια πολλά!

Μάνα!.. Δε βρίσκεται

Λέξη καμία

Να χει στον ήχο της

Τόση αρμονία,

 Σαν ποιος να σ’ άκουσε

Με στήθος κρύο,

Όνομα θείο;

Παιδί από σπάργανα

   Ζωσμένο ακόμα,

Με χάρη ανοίγοντας

   Γλυκά το στόμα,

Γυρνάει στον άγγελο

  Που τ’ αγκαλιάζει

  Και μάνα κράζει.

 

Στον κόσμο τρέχοντας

Ο νέος διαβάτης

Πέφτει στ’ αγνώριστα

Βρόχια τσ’ απάτης,

Και αναστενάζοντας,

Μάνα μου! Λέει,

Μάνα! Και κλαίει.

Της νιότης φεύγουνε

Τα’ άνθια κ η χάρη

Τριγύρω σέρνεται

Με αργό ποδάρι,

Ώσπου στην κλίνη του,

Σα βαρεμένος, πέφτει ο καημένος.

                                                                               Και πριν την ύστερη

                                                                              Πνοή του στείλει,

                                                                               Αργά ταράζονται

                                                                                 Τα κρύα του χείλη,

          

                                                                                  Και με το μάνα μου!

                                                                                 Πρώτη φωνή του,

                                                                                  Πετά η ψυχή του.

Γεράσιμος Μαρκοράς