"Με κοροϊδεύουν στο σχολείο...."

Η σχολική καθημερινότητα αντιμετωπίζει πολλές δυσκολίες. Γονείς, εκπαιδευτικοί και παιδιά καλούνται να ανταπεξέλθουν σε διάφορες συνθήκες. Ένα σημείο που απασχολεί εδώ και χρόνια και θα συνεχίσει να απασχολεί, και σχετίζεται με τις ανθρώπινες σχέσεις  είναι "τα παιδιά που κοροϊδεύουν τα άλλα παιδιά".

Οι περισσότεροι συνηθίζουν να αποκαλούν τα παιδιά "κακά" ή να λένε "σε αυτές τις ηλικίες δεν καταλαβαίνουν ότι πληγώνουν" και διάφορα άλλα. Πόσο διαφορετικά όμως θα ήταν τα πράγματα εάν οι άνθρωποι (εκπαιδευτικοί, γονείς, και λοιποί) έκαναν το εξής απλό: να βάλουν το παιδί στη θέση του άλλου παιδιού 

"σκέψου να ήσουν στη θέση του παιδιού που κοροϊδεύεις. Πώς θα ένιωθες; Θα σου άρεσε; Αν όλοι γελούσαν μαζί σου; "

Τα παιδιά μπορούν να μπουν σε μια τέτοια διαδικασία σκέψης. Ανάλογα με την ηλικία τους διαφοροποιούνται και τα λόγια μας.
Οι εκπαιδευτικοί ειδικά -διότι στο σχολείο συμβαίνουν τα περισσότερα "κρούσματα"- είναι σημαντικό να αφιερώσουν 10 λεπτά, να μιλήσουν σοβαρά και ειλικρινά στους μαθητές για το "πως θα αισθανόμουν εάν αυτό συνέβαινε σε μένα;" Τέτοιες συζητήσεις σε συνδυασμό με την ανάπτυξη της ομαδικότητας και του συλλογικού πνεύματος κάνουν "θαύματα". Θέλω να πω δηλαδή, πως αντί να μην ασχολούμαστε, ή να αφήνουμε τα παιδιά να λύνουν μόνα τους τις παρεξηγήσεις τους και να λέμε ότι είναι "κακά" σε μικρές ηλικίες, ενισχύουμε τις συμπεριφορές που επαναλαμβάνονται χρόνια τώρα, και μεγαλώνουμε ενήλικες που αδιαφορούν για τον διπλανό τους. Γεγονός που είναι λογικό όταν από τα 6-7 μας κοροϊδεύουμε το συμμαθητή μας και οι μεγάλοι μας δικαιολογούν ή μας μαλώνουν και δεν ασχολούνται και πολύ με το θέμα!
Πόσα παιδιά νιώθουν ανασφάλεια και βιώνουν πολλά αρνητικά συναισθήματα εξαιτίας κιλών, γυαλιών, ύψους, χαρακτηριστικών (μύτη, μαλλιά,...) κι ένα σωρό παραγόντων που δεν είναι αυτοί οι οποίοι καθορίζουν αν κάποιος είναι έξυπνος, συμπονετικός, καλός φίλος, ευγενικός, φιλότιμος, και γενικά εάν έχει πολλά θετικά στοιχεία στο χαρακτήρα του.
Σε πολλά παιδιά αυτή η κοροϊδεία και το "δούλεμα" μένουν τραυματικές εμπειρίες και δυσκολεύονται να τις ξεπεράσουν.
Ας ενισχύσουμε λοιπόν την ομαδικότητα, την αλληλοβοήθεια και κυρίως την ενσυναίσθηση (δηλαδή το να προσπαθούμε να σκεφτούμε πως νιώθει ο άλλος).
Η αυτοπεποίθηση, η δημιουργία φιλικών σχέσεων, η έκφραση των συναισθημάτων και το ενδιαφέρον για τους άλλους σχετίζονται άμεσα και θετικά όταν η ΕΝΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗ γίνεται μέρος της ζωής των παιδιών.
Ίσως οι εκπαιδευτικοί να έχουν πολλά παραδείγματα να αναφέρουν από την καθημερινότητά τους, και θα χαρώ να ανταλλάξουμε απόψεις γύρω από ένα θέμα που είναι ευαίσθητο, σημαντικό και δυστυχώς κρατάει πολλά χρόνια!!


Φάνια Βιλλιώτη, Ψυχολόγος